Star Wars
Denk je dat je gebrek aan intergalactische merch betreurenswaardig is? Dan is dit de site die je zoekt! Onze Star Wars shop zit vol met geweldige Star Wars merch – van figuren tot t-shirts en lightsabers.
Wat je nooit wilde weten over Yoda
Yoda is niet alleen een van de machtigste Star Wars personages, maar ook een van de meest bizarre. En nee, we bedoelen niet zijn vreemde grammatica of humor. Het gaat om zijn onvoorspelbare voeten! In The Phantom Menace en Attack of the Clones heeft Yoda drie tenen, maar in Revenge of the Sith, The Empire Strikes Back en Return of the Jedi heeft hij er vier! Er zijn zelfs actiefiguren met vijf tenen. (Sommige fans vermoeden dat zijn soort naarmate ze ouder worden een extra teen ontwikkelen voor meer stabiliteit).
Hoe Dykstraflex Star Wars en ILM groot gemaakt hebben
Laten we beginnen met de voor de hand liggende vraag: Wat in godsnaam is een Dykstraflex? Heel eenvoudig: de Dykstraflex is een computergestuurd camerasysteem dat exacte bewegingen mogelijk maakt die zo vaak als gewenst herhaald kunnen worden. Waarom is dit belangrijk? Omdat George Lucas zijn epische ruimtegevechten voor Star Wars nooit had kunnen realiseren zonder zo'n camerasysteem. Maar laten we beginnen bij het begin: Wat George Lucas met Star Wars wilde: Episode IV - A New Hope spannende ruimtegevechten Zijn project werd geïnspireerd door oorlogsdocumentaires, die hij lang voordat het filmen begon aan elkaar monteerde om zijn visie duidelijk te maken. Voor de gewenste dynamiek moesten echter niet alleen de ruimteschepen maar ook de camera's bewegen, wat met de toenmalige techniek moeilijk te realiseren was.
Op zich was het niet moeilijk om twee ruimteschepen met elkaar te laten vechten, zelfs in het midden van de jaren '70. Alles wat je nodig hebt zijn twee modellen, bijvoorbeeld een X-Wing en een TIE Fighter, en misschien de Death Star of een planeet als achtergrond waarmee je je beeld opbouwt. De afzonderlijke elementen worden dan apart gefilmd en als verschillende lagen later tot één beeld samengevoegd. Het is enorm belangrijk dat de afzonderlijke lagen perfect over elkaar liggen. Oftewel: de camera mag geen millimeter bewegen. Of in het geval van Star Wars: de camerabewegingen voor de verschillende opnamen mogen zelfs niet in het minst van elkaar verschillen.
Hetzelfde probleem had Stanley Kubrick ook in zijn sciencefiction-mijlpaal 2001: A Space Odyssey. De oude meester loste het allemaal op met een uiterst complex en gigantisch mechanisch camerasysteem dat steeds dezelfde bewegingen doorliep, die dan herhaald konden worden voor verschillende onderdelen van het beeld. Het proces was echter even bewerkelijk als foutgevoelig en vergde ook nog maandenlang handwerk.
John Dykstra, verantwoordelijk voor de visuele effecten van Star Wars, kon profiteren van de technische vooruitgang. Met zijn crew ontwikkelde hij zijn eigen motion-control-camerasysteem dat uiterst nauwkeurig werd bestuurd door een computerprocessor - lang voordat er betaalbare en voldoende krachtige computers waren. Het naar hem genoemde Dykstraflex-systeem bewoog via zeven assen en regelde bovendien de focus en belichting van de camera. Hierdoor konden de uitgebreide modellen van X-Wing, Millennium Falcon, Star Destroyer enz. vanuit precies dezelfde positie met exact dezelfde beweging gefilmd worden - en net zo vaak als George Lucas wilde.
Dankzij het Dykstraflex-systeem werd Star Wars niet alleen vanwege het verhaal en de personages een fenomeen in de popcultuur, maar vooral vanwege de effecten en de ruimtegevechten. Maar het systeem was ook in andere opzichten een zegen: de techniek leverde niet alleen een Oscar op voor de beste visuele effecten maar de Dykstraflex was ook een symbool van de innovatieve kracht van George Lucas' special effects-bedrijf ILM (Industrial Light and Magic), dat vervolgens opdrachten kreeg voor een hoop klanten.
Het motion-control-camerasysteem werd nog dertig jaar gebruikt voordat Lucasfilm, zoals alle studio's tegenwoordig, volledig overschakelde op digitale technologie. Waarbij aangetekend: in feite werkt het idee tegenwoordig nog net zo goed als toen, zoals Jon Favreau bewees met de serie The Mandalorian. Voor zijn Disney+ hit liet hij zich inspireren door veel oude technieken, waaronder bijvoorbeeld het gebruik van gedetailleerde ruimteschipmodellen. Die hij vervolgens, logischerwijs, met een moderne (en veel ruimtebesparende) variant van het Dykstraflex systeem verfilmde.