Alles wat je moet weten over het Tweede Tijdperk

Met The Rings of Power heeft de filmproductieafdeling van Amazon een behoorlijke uitdaging aangenomen. Alleen al voor de (vrij beperkte) rechten werd er 250 miljoen dollar neergeteld, en daarbovenop verbonden ze zich tot het produceren van vijf seizoenen, waardoor het investeringsbedrag steeg naar minstens één miljard dollar. En dat allemaal voordat er ook maar één aflevering is uitgezonden!

Het grootste risico zou echter de verhaallijn zelf kunnen zijn. In tegenstelling tot The Hobbit of The Lord of the Rings draait de serie niet om het Derde Tijdperk, maar om het Tweede. Hoewel er enkele bekende personages zullen verschijnen, geniet deze periode niet dezelfde mate van erkenning als het Derde Tijdperk, hoewel Tolkien het vrij gedetailleerd heeft beschreven. Vandaar ons idee: Waarom niet de belangrijkste feiten over het Tweede Tijdperk in een artikel bundelen?

Melkor was de belangrijkste schurk van het Eerste Tijdperk. Zijn belangrijkste dienaar was echter Sauron, die een belangrijke rol speelde in drie van de vier bekende tijdperken van Midden-aarde.

Het Tweede Tijdperk duurt best lang. Om precies te zijn duurde het 3.441 jaar. Het begon met de overwinning op Morgoth in de Oorlog van Gramschap. Morgoth? Oorlog van Gramschap? Hmm, het lijkt erop dat we het Eerste Tijdperk toch niet helemaal kunnen vermijden. Kort samengevat:

De belangrijkste schurk van het Eerste Tijdperk was Melkor, een rebelse Vala die zich verzette tegen Ilúvatar (de schepper van de Ainur, Elven en Mensen) en zo de oorsprong van alle kwaad werd. Om de zaken wat verwarrender te maken, werd Melkor later bekend onder een andere naam, wat vrij gebruikelijk is in de geschiedenis van Midden-aarde. Hoe dan ook: Onder de naam Morgoth voerde deze slechterik oorlog tegen de Elven en Mensen. Zijn machtigste dienaar was Sauron, een gevallen Maia. Na de nederlaag van zijn meester bleef Sauron zo'n 1.000 jaar rustig, voordat hij naar Mordor trok en begon met de bouw van zijn vesting, Barad-dûr.

Als rechtmatige opvolger van Melkor alias Morgoth had Sauron, zoals dat vaak gaat, er plezier in om alle landen te onderwerpen en zijn macht steeds verder uit te breiden. Hiervoor had hij bondgenoten nodig. Hij kon de mensen gemakkelijk manipuleren en overtuigen (daar komen we zo op terug), maar de Elven waren van een ander kaliber. Om hun vertrouwen te winnen, nam hij de gedaante aan van een prachtig, elfachtig wezen en noemde zichzelf Annatar, wat "Heer van Geschenken" betekent. Hij deed zich voor als gezant van de Valar en begon samen met de Elven de Ringen van Macht te smeden.

Sauron had het ambacht van het smeden geleerd van zijn voormalige meester Aulë, een van de invloedrijke vormgevers van Arda (de hele wereld, waar Midden-aarde bestaat). En Sauron was een meesterlijke smid. Vermomd als Annatar, onderwees hij de Elven, en samen creëerden ze de machtigste magische gereedschappen van Midden-aarde. Maar zoals we allemaal weten, eindigde het verhaal daar niet. In het geheim smeedde Sauron een meesterring in de vuren van de Doemberg, waarmee hij alle andere ringen kon beheersen.

Jammer genoeg was Sauron niet de enige die in het geheim magische ringen smeedde. De Elven waren uiteindelijk niet zo vertrouwend als ze aanvankelijk leken. Hoewel ze aanvankelijk uitsluitend onder leiding van Sauron werkten, nadat hij terugkeerde naar Mordor, ging de beroemde Celebrimbor – verantwoordelijk onder andere voor de inscriptie aan de Westpoort van Khazad-dûm – aan de slag om drie eigen ringen te smeden: Narya, Nenya en Vilya. Dit bleek een zeer goede beslissing te zijn, aangezien deze Elfenringen nooit onderworpen waren aan de kracht van Saurons heersende ring.

De Negen Ringen gaf Sauron aan machtige koningen der Mensen, die bezweken onder de macht van de Ene Ring en zo tot Ringgeesten werden.

Toen de Elfen onder leiding van Celebrimbor Saurons verraad ontdekten, claimde hij alle Ringen van Macht voor zichzelf. Hij greep de Negen Ringen en enkele van de Zeven Ringen met geweld. Zo uitgerust stond de uitbreiding van zijn macht op het programma. Hij gaf de Negen Ringen aan grote koningen, tovenaars en krijgers onder de Mensen, die daardoor veranderden in willoze slaven – de Nazgûl. Bij de Dwergen mislukte het plan echter omdat ze simpelweg te koppig waren. Meer over het leven van de Dwergen vind je aan het einde van het artikel.

Doordat Celebrimbor weigerde de Elfenringen aan Sauron over te dragen, verzamelde laatstgenoemde een groot leger en viel Eregion binnen. Hoewel de Elfen dankzij hun uitstekende relaties met de Dwergen in Khazad-dûm en andere Elfen uit Lindon een leger konden opstellen, waren ze niet opgewassen tegen Saurons macht. Dit leidde tot de complete verwoesting van Eregion. Onder de overlevende Elfen was ook Elrond, die vervolgens de schuilplaats Imladris stichtte, nu bekend als Rivendel. (Hebben we al gezegd dat verschillende namen voor dezelfde zaak gebruikelijk zijn in Midden-aarde?) Andere overlevenden vluchtten door de tunnels van Khazad-dûm naar Lothlórien, maar de Dwergen verzegelden hun poorten, waardoor Sauron de overlevenden – en dus de Elfenringen – niet verder kon achtervolgen.

Sauron bereikte een tijdelijk hoogtepunt van zijn macht en gaf zichzelf – waarom ook niet? – de mooie titel Koning der Mensen. Hiermee trok hij de woede van de trotse koningen van Númenor op zich. En zij waren behoorlijk belangrijk.

Wat is Númenor eigenlijk? Het is een eiland dat aan het begin van het Tweede Tijdperk uit de zee werd verheven door de Valar. Interessant genoeg was Elros, de tweelingbroer van Elrond, de heerser van de stad Númenor. De Númenoreanen, die in latere tijden vaker bekend stonden als de Dúnedain, waren afstammelingen van de Edain, de mensen die in het Eerste Tijdperk naar Beleriand kwamen en bevriend raakten met de Elfen. Deze vriendschap was niet oppervlakkig; ze doorstonden zelfs een oorlog. De Edain steunden de Elfen in de strijd tegen Morgoth, en als dank kregen ze een nieuw thuis buiten Midden-aarde, namelijk het eiland Númenor.

Het ging hier lange tijd goed! De Númenoreanen vestigden zich comfortabel, werden geweldige zeelieden, handelden met de mensen uit Midden-aarde, en ga zo maar door. Het had allemaal zo mooi kunnen zijn! Maar de mensen van Númenor wilden steeds meer. Ze begonnen hun eigen rijken te stichten aan de westkust van Midden-aarde en zochten naar onsterfelijkheid – in die tijd richtte Sauron zijn aandacht op het oosten van Midden-aarde. Uiteindelijk ontstond er een onvermijdelijk conflict. De Númenoreanen sloten zich aan bij de Elfen en slaagden erin – net als eerder tegen Morgoth – om Sauron af te weren.

Het had, opnieuw, het einde van Sauron kunnen betekenen. Maar in plaats van de onverbeterlijke schurk uit te schakelen, vingen de Númenoreanen hem. En omdat Sauron niet alleen slim maar ook ongelooflijk charmant was, slaagde hij erin de koning van Númenor te betoveren. Hij werd zelfs zijn adviseur en overtuigde de Númenoreanen om Morgoth te aanbidden en zowel tegen de Elfen als tegen de Valar te spreken. Lang verhaal kort: Númenor durfde Valinor binnen te vallen met een enorme vloot en de machtige Valar aan te vallen om de langverwachte onsterfelijkheid met geweld te verkrijgen. Het plan liep echter mis en als straf liet Ilúvatar het hele eiland Númenor opnieuw in de zee zinken.

Hoewel Númenor van het aangezicht van de aarde verdween, waren er overlevenden. Onder hen was bijvoorbeeld Elendil, een naam die bekend zal zijn bij fans van In de Ban van de Ring, die naar Midden-aarde ontsnapte en daar de verbannen rijken Gondor en Arnor stichtte. Ondertussen werd het lichaam van Sauron vernietigd, maar niet zijn geest; hij verloor de mogelijkheid om vrijelijk van gedaante te veranderen. Hij vluchtte opnieuw naar Mordor, waar blijkbaar alles nog grotendeels in orde was. Nou, voor hem dan, niet voor de rest van Midden-aarde. En wat doet men als Duistere Heer wanneer er voor de eigen deur een prachtig nieuw koninkrijk opduikt? Natuurlijk, aanvallen! En zo kwam het tot de aanval op Gondor.

Alleen zouden de mensen onder Elendil en zijn oudste zoon Isildur geen schijn van kans hebben gehad, maar zij sloten zich aan bij de Elfen, onder leiding van Gil-galad, en vormden zo het beroemde Laatste Verbond. Wat er daarna gebeurde, weten we: Sauron werd verslagen, ook al vielen zowel Gil-galad als Elendil in de strijd. Isildur slaagde er echter in om met de brokstukken van Narsil de Ene Ring van Saurons hand te snijden, wat hem, opnieuw slechts vermeend, het leven kostte. En omdat Isildur besloot de Ene Ring voor zichzelf te houden, mocht de Duistere Heer blijven bestaan. Maar dit verhaal ken je al...

Het Tweede Tijdperk eindigt met het beroemde Laatste Verbond, de evenzo beroemde proloog in de filmadaptatie van In de Ban van de Ring.

Leidde tot verhitte discussies bij sommige fans: dwergenprinses Disa, die niet voorkomt in de werken van Tolkien. We zullen ons oordeel voorbehouden totdat we de serie hebben gezien en kijken uit naar meer over de dwergen. (Afbeelding © Ben Rothstein/Prime Video)

We weten dat de dwergen een grotere rol zullen spelen in de serie De Ringen van de Macht, daarom hier een paar woorden over onze geboren sprinters. Tijdens het Tweede Tijdperk migreerden veel dwergen naar Khazad-dûm. In In de Ban van de Ring kennen we de ondergrondse stad alleen als een angstaanjagend graf, vol met orks en erger. Echter, tijdens het Tweede Tijdperk was Khazad-dûm een bloeiende economische kracht. Een van de koningen van de dwergen was Durin III, die een nauwe vriendschap onderhield met de Elfen van Eregion. Over het algemeen was de relatie tussen de twee rassen behoorlijk anders dan in het Derde Tijdperk.

Zoals eerder vermeld probeerde Sauron de dwergenkoningen te onderwerpen met de Zeven Ringen van Macht, maar zelfs de Duistere Heer kon niet op tegen de koppigheid van de dwergen. Als gevolg daarvan speelden de dwergenringen uiteindelijk een nogal ondergeschikte rol; ze verlengden noch het leven van hun dragers, noch veranderden ze in ringgeesten zoals bij de mensen - wat Saurons haat jegens de dwergen verder aanwakkerde. Van de zeven ringen kon Sauron er slechts drie bemachtigen; de overige vier werden vernietigd door drakenvuur.

Verder steunden de dwergen hun elfenvrienden wanneer de gelegenheid zich voordeed. Toen Sauron Eregion aanviel, stuurde Durin III een troepenmacht waar Elrond waarschijnlijk niet zonder had overleefd. Echter, na de vernietiging van Eriador trokken de dwergen zich volledig terug in hun mijnen - en bleven daar. Zelfs in de oorlog van de Laatste Alliantie namen maar heel weinig dwergen deel.